ბაღის ბოლოს, აქვე სახლთან ჩამომსხდარან,
ხის ჯირკვებზე, ჩემი ტოლი გოგოები.
გული იქით მიმიწევს და თავს ვარწმუნებ,
-წადი ანო საქმეს მერეც მოესწრები.
შევიხსენი წინსაფარი,სველი ხელით.
კაბის ბოლო ცოტა მივიფ-მოვიფერთხე.
ისე ვჩქარობ თითქოს სადმე მიდიოდნენ,
თითქოს ჩემსკენ დღეს პირველად მოვიხელთე.
მივესალმე, მომესალმენ, შაირივით,
საყვედული საყვედურზე დამახალეს,
-რა გჭირს ანო ნაადრევად დაგვიბერდი?!
საღამოა საქმე რით ვერ მოათავე...
ვატრიალეთ რკინის ჯამში თითისტარი,
ხან ვიცინეთ,ხან დავღონდით მოგონებით.
ასე გაგვყავს ერთმანეთი დრო და ჟამი,
რაღა დავრჩით ჩემი ტოლი გოგოები...
Подписаться на:
Комментарии к сообщению (Atom)
3 комментария:
სულ მე მსაყვედურობ ხოლმე, - რა ბებერივით ლაპარაკობო!
და ვინ ლაპარაკობს ეხლა ბებერივით? :)
ai mec movedi :)
ჩემი ფერია ხარ
Отправить комментарий